De eenzaamheid is bij me ingetrokken.
Onaangekondigd en zonder geluid
heeft ze zo langzaam aan mijn hele huis betrokken
En nu vraag ik me af: Hoe krijg ik haar eruit?
Ze zegt niet veel, ze is hier zonder woorden
maar mengt zich desondanks in elk gesprek.
Ze kijkt me grijnzend aan tussen de vuile borden.
En met de fles op tafel maakt ze me langzaam gek.

Verdwijn uit mijn leven
mijn ziel schreeuwt het uit.
De stilte in het huis doet pijn
jank oude tranen in mijn wijn,
met haar wil ik niet samen zijn.
Mijn hart ligt in stukken
en mijn hoofd raakt verdoofd
met nog een glas, vooruit nog één
neem me maar mee, waar dan ook heen
maar laat me niet met haar alleen.